सोरुको मुटुमा बस्छ एक रमणीय थलो,
पर्वतको काखमा झुल्किन्छ सूर्यको पलो।
हरियाली डाँडाले गर्छ सजिलै स्वागत,
तर मुटु भित्र लुकेको छ तिर्खाको आघात।
फूल फुल्छ, बतास पनि मीठो चल्छ यहाँ,
तर प्यासले मुर्झाउँछ बालकको हाँसो यहाँ।
झरनाले संगीत गाए ताप्ला चट्ट,
घरभित्र चाहिँ सूकेको घैटोको सट्टा।
धारामा पानी होइन, आशाको घण्टी,
घण्टौंको पर्खाइमा हराउँछ जिन्दगी सत्ती।
नेताले देखाएका छन् विकासका सपना,
पानी बिना ती सपना बने तृष्णाको गहना।
सुनको डालीजस्तो चम्किन्छ सोरुको छेउ,
तर तिर्खाले सोध्छ – बाँच्न पाइन्छ कि नपेउ?
सरकारको दृष्टि कहिले पुग्ला यता?
खानेपानी देऊ अब, यही छ माग सधा।
